‘Ik was helemaal flabbergasted toen Wilma Zwart belde dat ik een gitaar en gitaarles krijg van Dirk Heijne Muziek. Dit had ik niet verwacht, ik ben heel blij. Wow, zo leuk! Wilma bracht het heel leuk, dat ik in deze tijd van corona een leuke manier van ontspanning krijg. Dat is zeker zo. Je kunt nu toch nergens naartoe als je vrij bent.’
Laura Nikken uit Krommenie is verpleegkundige op de Spoedeisende hulp van het Onze Lieve Vrouwen Gasthuis in Amsterdam.
Dit is het tweede en laatste deel van een serie waarin Dirk Heijne Muziek vanwege hun 30-jarig bestaan iemand willen verwennen. Lees hier het eerste deel.
Wie verdient er een gitaar?
Wilma Zwart van Dirk Heijne Muziek: ‘Op bovenstaande oproep op Facebook kwamen veel likes en ontzettend leuke reacties. We wilden iemand verwennen die de gitaar en de gitaarlessen écht verdient, omdat hij of zij een moeilijke periode heeft gehad of zich bijzonder verdienstelijk heeft gemaakt. Zo kwam Evelien Friemann van Pure Skin Krommenie met een voorstel waar wij het meest enthousiast over waren. Zij schreef: “Ik beveel Laura Nikken aan, die iedere dag hard werkt op de spoedeisende hulp in het OLVG. Elke dag staat zij vooraan in de strijd tegen het corona virus.”
Evelien, waarom dacht jij aan Laura?
Evelien Friemann: ‘Door de coronamaatregelen zit je thuis en heb je tijd om op de bank op Facebook te kijken. Daar zag ik de oproep van Dirk Heijne Muziek. Ik wist direct verschillende mensen die ik dit enorm gun, omdat ze in de zorg werken. Uiteindelijk heb ik Laura Nikken voorgedragen. Zij is de moeder van een oud-klasgenoot van mijn dochter. Zij werkt als verpleegkundige in het Onze Lieve Vrouwengasthuis. Op Facebook post ze regelmatig berichten waardoor je met haar meeleeft. Dat maakt zoveel indruk. Zoals het filmpje dat ze had gemaakt van mensen die klapten voor de zorg. Of de oproep voor vuurwerkbrillen. Door haar berichten word je aan het denken gezet. Het is een fijn mens die voor iedereen klaar staat. Dat geldt trouwens voor iedereen in de zorg. Zij doen dingen die ons raken. Zelf vindt Laura het gewoon om zo druk te zijn.’
Laura is een leuke spontane vrouw en ondernemend. Ik vind haar echt een type voor een gitaar. Het zou mooi zijn wanneer de gitaar haar afleiding geeft als het weer wat rustiger wordt.
Laura, heb je ervaring met muziekles?
‘Nee, ik heb ooit blokfluit gespeeld en daar heb ik een trauma aan overgehouden,’ lacht Laura. ‘Tijdens de puberteit had ik pianoles en dat was ook niet zo’n succes. Maar een gitaar is erg leuk. Ik zing af en toe met mijn tweelingzus – zij heeft zangles met mijn neefje – en dan speelt mijn zwager gitaar. Het lijkt me erg leuk als ik dan ook de gitaar erbij kan pakken. Ik ben 47 dus ik zei nog tegen Wilma “Ben ik daar niet te oud voor? En, kun je deze niet beter aan een kind geven waarvan de ouders een heel laag inkomen hebben?” Maar eigenlijk vind ik het wel onwijs leuk. We gaan zien of ik er geschikt voor ben. En anders kunnen we de gitaar altijd nog doorgeven aan een kind waarvan de ouders het niet zelf kunnen betalen.’
Wat doe je voor werk in het ziekenhuis?
Laura Nikken werkt sinds 1995 als verpleegkundige en sinds tien jaar op de Spoedeisende hulp van het OLVG in Amsterdam. ‘Toen de eerste coronapatiënten binnenkwamen was dat heel zwaar. Het veranderde steeds, ook qua veiligheidsmaatregelen. Nu loopt het. We doen het goed. En je krijgt er routine in om je pak aan te krijgen.
Bij ons op de afdeling mogen de coronapatiënten nog één bezoeker ontvangen. Op de IC-afdeling mag dat niet meer. Als je iemand naar de IC rijdt, dan ben je je er van bewust dat dit de laatste keer kan zijn.’
Ik geef me in mijn werk voor duizend procent en laat het dan los.
Wat zie jij bij coronapatiënten?
Laura: ‘Het is een onvoorspelbare ziekte. Regelmatig kunnen mensen bij aankomst nog goed praten. Na een uur kan de situatie zeer verslechteren. Door zuurstof toe te dienen, knappen sommige mensen op. Andere niet. Het is heftig dat mensen naar lucht happen en snel zeer ziek kunnen worden. Ook de schade die je ziet op de longfoto’s.
Je ziet dat patiënten na een dag of vijf opknappen en beter worden. Maar ook dat sommigen daarna de ziekte opnieuw krijgen en dan veel heftiger. Er zijn ook mensen die op controle komen en dan thuis uit kunnen zieken. Niet iedereen maakt het heel heftig mee, dat scheelt. We krijgen ook jonge mensen, ook op de IC. Vooral de kwetsbare ouderen overlijden.
Mensen met corona zijn heel bang. Je kunt er voor ze zijn, ondanks het masker en de veiligheidsbril. We praten met de patiënten en gaan daarop in. We doen ons best. In de kamer moeten we ons pak aan, dat is vreselijk, want dan zien ze alleen je ogen. Daarom laten we voor het glas ook ons gezicht zien voordat we met het pak de kamer ingaan. Zo krijgt een stem ook een gezicht en laten we zien hoe we er uit zien. Dat is heel belangrijk.
De ziekte grijpt zo snel om zich heen, je raakt zo besmet.
Het is moeilijk om er grip op te krijgen. Door wat ik zie in het ziekenhuis, zie ik dat afstand houden heel erg belangrijk is. In Amsterdam is dat veel moeilijker met al die kleine appartementen waar gezinnen wonen. Dat is heel heftig, daar worden hele gezinnen getroffen. Dat is toch wel anders dan in de Zaanstreek.
Mensen zijn heel dankbaar en het is fijn om iets voor ze te betekenen.
Hoe beleef jij deze tijd?
Laura: ‘In het begin was ik wel bang, nu niet meer. Ik moet naar mijn werk, ik heb geen keuze. We zijn nodig. Iedereen krijgt corona. Als je daarvan uitgaat, dan is het makkelijker om mee om te gaan.
Er wordt goed voor ons gezorgd. Je hebt elkaar echt nodig. Met het team zijn we veel closer en we bespreken veel meer na.
Ik wil wel wat anders dan corona. De gewone ziektes zien we nu niet meer. De stad is leeg. We missen de toeristen. Normaal kregen we 250 patiënten op de spoedeisende hulp per dag, nu 70 en dat zijn vooral mensen met corona.
Mensen met andere ziektes die zorg nodig hebben, moeten blijven komen.’
Wat vind je van de Nederlandse aanpak?
Laura: ‘We doen het goed in Nederland. We zijn voorbereid op grote groepen die aan de beademing moeten. Zo hebben we geleerd van de Brabantse ziekenhuizen en de ervaring in Italië. En we werken goed samen. Eerst kregen we zoveel coronapatienten dat we het niet aankonden. De patiënten worden nu beter verspreid. Dat loopt goed.’
Wat zie je veranderen in de maatschappij?
Laura: ‘De saamhorigheid, dat mensen veel meer rekening met elkaar houden. Ook in de buurt. We krijgen ook van alles, dat is zo ontzettend lief. Mensen willen heel graag helpen in deze gekke tijd. Dat is heel mooi.
Ik hoop dat alles zo snel mogelijk weer normaal wordt. Van de saamhorigheid hoop ik dat deze blijft. Dat mensen interesse in elkaar tonen en elkaar helpen. Het is zo belangrijk in alle tijden.’
Evelien, hoe gaat het met jouw bedrijf Pure Skin?
Evelien Friemann heeft sinds 20 jaar de schoonheidssalon en huidverbeteringspraktijk Pure Skin aan de Heiligeweg in Krommenie. ‘Op 13 maart hoorden we over de maatregelen rond corona en toen hield ik mijn hart al vast. Op 16 maart moest ik de deur sluiten. Mijn pijn in je hart draai je de sleutel om. In twintig jaar heb ik dit opgebouwd. Wat blijft daarvan over? Het is afwachten. Er gaat dan wel een paniekgevoel door je heen. Ik heb alle klanten persoonlijk geïnformeerd dat we helaas tot nader order gesloten zijn. Bij alleenstaande oudere vrouwen heb ik met Pasen tulpen langs gebracht om te laten weten dat we aan ze denken. We zijn er altijd op gericht om het de klanten naar de zin te maken.’
Hopelijk kan Pure Skin binnenkort weer open, want Evelien ziet haar klanten zeer graag terug.
Tot slot
Laura Nikken besluit: ‘Je ziet op straat dat mensen omlopen en elkaar ontwijken. Dat is heel fijn. Ze doen hun best, maar het is toch wel erg druk op straat. Het is in ieders belang als mensen afstand blijven houden.’