Hoe beleven Zaankanters de ‘coronatijd’? Wat zien zij veranderen en wat betekent dit voor hen persoonlijk?
Verschillende Zaankanters schrijven zelf hun ervaringen op in een nieuwe serie. Dit is de derde aflevering.
Sandra Raino – regiomoeder Stichting Mama Vita Zaanstad (voor moeders/verzorgsters met een kind(eren) met autisme) schrijft haar eigen verhaal hoe zij deze periode beleeft.
Tekst en fotografie Sandra Raino
‘Deze bijeenkomst kan niet doorgaan – dikke kras – vergadering gecanceld – vette streep – helaas moeten wij door alle Corona-maatregelen de afspraak verzetten naar een later te bepalen tijdstip -doorhalen dan maar… Dit was ongeveer het beeld van mijn agenda van de afgelopen maanden. Net als heel Nederland, wat zeg ik de hele wereld, ben ook ik overvallen door de enorme impact en de onvoorspelbaarheid die het Coronavirus met zich meebracht en nog steeds meebrengt.
Naast mijn parttime baan doe ik veel vrijwilligerswerk wat in deze periode allemaal stil is komen te liggen. (Sandra doet ook de PR voor het evenement Trappen tegen Huntington). Ook de bijeenkomsten van Stichting Mama Vita Zaanstad zijn in deze periode stilgelegd. Evelien Huijboom en ik zijn regiomoeders van deze prachtige stichting en wij organiseren elke maand een bijeenkomst om al die mooie en vooral sterke moeders een inspirerende avond te bieden. Zij verdienen dat… want, en hier spreekt de moeder met ervaring, wij zijn zeker niet zielig maar een kind met autisme is soms een hell of a job!
Vooral het afblazen van de bijeenkomst van april was erg jammer want wij hadden een openbare lezing georganiseerd waar niet alleen onze moeders maar ook mensen uit het onderwijs en de gemeente zouden aanschuiven om geïnformeerd te worden over schooltrauma. Dat klinkt heftig en dat is het ook!
Ondanks de veelal goede intenties van leerkrachten, komen veel van onze kinderen niet ongeschonden uit hun schoolperiode.
Als zij überhaupt al naar school gaan of hun school hebben afgemaakt. En dan komt er…. kedeng… het Coronavirus ook nog over heen. Je zou zeggen drama voor al die kinderen. Maar nee, zo zwart/wit ligt het niet want er bestaat niet 1 standaard-autist. Waar voor het ene kind met autisme het thuisblijven door de Coronamaatregelen bijzonder vervelend is (denk aan verstoring van het dagritme), is dit voor het andere kind een relatieve zegen (minimale prikkels en druk).
Hieruit blijkt al overduidelijk dat onze kinderen niet in 1 hokje te plaatsen zijn.
Zeer herkenbaar zijn de interviews op televisie waar ouders vertellen hoe zwaar zij het vinden nu hun kind thuis is van school en zij, als ouders, in de benen moeten! Wij snappen dit als geen ander want voor veel van onze moeders was dit al de dagelijkse realiteit! Niet alleen in Coronatijd maar vanaf het moment dat wij merkten dat ons kind “anders” was moesten wij op de barricades om een diagnose, goede begeleiding en een klein beetje begrip vanuit onze omgeving te krijgen. Hell of a job, ik zei het al!
Begin juni zijn de moeders van Stichting Mama Vita weer bijeen geweest. Het was een klus om de zaal Coronaproof te krijgen maar het is gelukt. Met een klein groepje waaronder drie nieuwe moeders hebben wij onze ervaringen tijdens deze avond uitgewisseld.
En die lezing over schooltrauma? Die komt er zeker nog, hou onze website en/of facebookpagina in de gaten! En wat zou het mooi zijn als de ervaringen die onderwijsland gedwongen door deze pandemie (lees: onlinelessen en een stukje maatwerk), in de toekomst voor veel van onze kinderen voortgezet kan worden!’
De Zaanstreek in coronatijd
Ed Pielkenrood ‘Brok in mijn keel‘
Frankie Vos ‘Hand in hand in coronatijd’
Sandra Raino ‘Streep door de bijeenkomst‘
Heb jij ook een verhaal over deze tijd? Neem dan contact op met Sarah Vermoolen via info@dezaanseverhalen.nl.