Dit type leven moet je wel aantrekken.
Desiree Gobels (51 jaar) is vanaf haar tiende actief bij De Watergeuzen. Recent kreeg ze een lintje van de burgemeester voor haar inzet. Niet alleen was ze voorgedragen door twee mensen van De Watergeuzen, ook haar moeder, AH, en de Syrische Fayez hadden haar voorgedragen.
De Watergeuzen
‘Ik was tien jaar toen ik een paar keer mijn twee jaar oudere zus wegbracht naar de zeeverkenners. Dan zie je wat er gebeurt op het vrachtschip dat dient als clubhuis. Dat avontuur dat trok me, dat wilde ik ook. Eigenlijk was ik er nog te jong voor, maar ik had geen zin om bij de kabouters op het land te zitten. Ik wilde ook direct het water op, en dat mocht.’
Het vrachtschip, dat dient als clubhuis, ligt naast de fabriek Gerkens bij het Kalf in Zaandam.
‘In 1980 waren er nog aparte jongens- en meisjesgroepen. Dat is al lang niet meer zo.
Je vader en moeder gaan niet mee. Je moet alles met elkaar doen, dus iedereen moet opruimen, koken, afwassen en de wc schoonmaken. Dat doe je met elkaar. Daar word je heel sociaal en zelfstandig van. Er is wel leiding bij, maar je moet zelf de gehaktballen maken en de aardappels schillen. Niemand moppert, want iedereen krijgt de beurt.
Je bent verantwoordelijk voor je eigen zeilbootje, daar zorg je voor. In de winter ga je dat schuren en schilderen. In het voorjaar ga je het optuigen zodat je kunt gaan zeilen.
Het is heel avontuurlijk, ieder weekeinde is weer anders en uitdagend. Het is nooit een herhaling. We houden van trekken en zien wel waar de wind ons brengt. In de ochtend hebben we geen idee waar we in de avond gaan slapen. De ene keer vinden we een grasveld waar we beschut kunnen koken, en wanneer we daar geen plek voor vinden dan halen we bijvoorbeeld een visje en patatje in Volendam.
Bij een zeilschool of bij Scouting Nederland volgen de kinderen eerst zeilles. Bij Scouting NL leer je het heel goed, met dit zeildiploma kun je verantwoord zeilen en zelf het roer vasthouden.
Op de zeilboot zijn er drie taken: het roer, het grootzeil en de fok. Met harde wind wissel je dat af omdat het touw dan in je handpalmen schuurt. Gemiddeld zeilen we met vijf mensen, maar het kan ook met twee tot zeven. Hier kunnen ze met het formaat zeilboot zelfstandig varen, de boten van hun ouders zijn meestal te groot.
In de groep maakt het niet uit op welk niveau de kinderen en jongeren onderwijs volgen. Ze zitten allemaal in hetzelfde schuitje. Iedereen vult elkaar aan, je hebt elkaar nodig.
Het avontuurlijke moet wel in je zitten. Zo hebben we ook wel eens onder een brug geslapen. Na 20 uur werden de bruggen niet meer geopend en wij lagen net tussen twee bruggen in. We zijn met onze vlet onder een autobrug gaan liggen, dat was geweldig. We rolden ons matje uit in de open vlet en hadden zo ook een dak boven ons hoofd.
Het is echt back to basic.
Wanneer we met ons 41 meter lange vrachtschip gaan varen, dan duik je het water in omdat er geen douche aan boord is. We hebben geen stromend water, dus je dient zuinig te doen met het water. En wanneer het bijna op, dan moet je ergens water zien te scoren. Aan boord zijn stapelbedden en daar hebben we wel een wc en keuken.
In het voorjaar gaan we twee keer een weekeinde weg en in de zomer is er een weekkamp. Ook in het najaar zijn we twee weekeindes op het water. In de winter doen we binnen scoutingspelletjes. Zo hebben we bijvoorbeeld een aangepast memory waarbij op de kaarten zeilonderdelen staan.
‘Ik ben al 41 jaar actief bij de scouting omdat het iedere keer weer anders is. Ook het weer, het thema en de mensen. Niets is standaard. Iedere vrijdagavond van 19 tot 21 uur ben ik op het schip met onze verkenners, kinderen van 11 tot en met vijftien jaar.
Je ziet wel dat de maatschappij verandert. Vroeger had niemand een telefoon en legden we contact via de marifoon. Nu heeft iedere tienjarige een telefoon. Die leveren ze dan wel in, wanneer ze even vrije tijd hebben dan mogen ze er op kijken.
Als je de steiger op loopt dan heb je geen behoefte meer aan sociale media.
Dat heeft iedereen. Je bent altijd bezig, met elkaar en voor elkaar.’
De afgelopen 41 jaar heb ik aan vele groepen leiding gegeven. Wanneer ze het goed doen, dan stap ik over naar een andere groep die wat hulp nodig heeft. Ik ben het grootste kind van allemaal en heb dezelfde lol als die zij hebben. Ik ben echt een mensen mens. Daarom hou ik ook van mijn werk bij de supermarkt, zowel het contact met het personeel als de klanten.’
Lees ook het verhaal van Desiree over haar betrokkenheid bij de Syrische Fayez.
