Mevrouw is op zoek naar gezelligheid en een beetje hulp van iemand die Engels spreekt. ‘Wanda is de enige persoon met wie ik contact heb. Ze houdt van praten, en er is altijd wel iets te vertellen. We hebben veel belangstelling voor elkaar. Daar kijk ik iedere week naar uit.’ Voor Jenny Rensink (83 jaar) uit Koog aan de Zaan is thuishulp Wanda Kruidenberg de enige persoon met wie ze kan praten. Jenny is een bijzondere vrouw met prachtige verhalen. Ze wil ze graag delen en gezellig koffie drinken of winkelen met iemand die Engels of Portugees spreekt. Jenny is geboren in Portugal en heeft lang in Zuid-Afrika gewoond.
Vanwege dislexie is het niet gelukt om Nederlands te leren. Daardoor zijn heel veel zaken ingewikkeld voor haar. Gelukkig heeft ze Wanda als thuishulp die haar met allerlei zaken helpt. Wanda bevestigt dat dit niet haar werk is en benadrukt dat mensen nu niet moeten verwachten dat thuiszorgmedewerkers net zoveel moeten doen als dat zij doet. Maar dat zij een belangrijk verschil maakt in het leven van mensen, dat is zeker. Voordat we gaan vertellen wat Wanda naast haar werk als vrijwilliger onderneemt voor mevrouw Rensink zodat haar leven wat aangenamer wordt, beginnen we met het verhaal van Jenny. Zodat je begrijpt waarom zij zo alleen is in Nederland.
Vrij zijn
‘Ik ben opgegroeid in Porto, in het noorden van Portugal. Mijn vader had een bedrijf als kleermaker en was erg conservatief. Mijn moeder en ik moesten in de zaak werken, mijn broertje mocht studeren. Toen ik 16 jaar was, vertelde mijn vader dat ik met mijn tien jaar oudere buurjongen moest trouwen. Hij had een goede baan. Ik accepteerde want daardoor kon ik het huis uit, want ik wilde graag vrij zijn. Mijn man vond het goed dat ik ging studeren en zo heb ik zeven jaar een meertalige school gevolgd, waarbij je Italiaans, Frans, Spaans en algemene vakken leerde. Toen ik zeventien was kreeg ik mijn eerste kind. Op de avondschool was ik een tijd niet welkom, want ze vonden het niet gepast dat een zwangere vrouw lessen volgde. Mijn tweede kind kreeg ik toen ik twintig was. Hij is tien jaar geleden gestorven.
Bijzonder hotel
Mijn man werkte voor een Amerikaanse maatschappij en we vertrokken naar Zuid-Afrika. Op mijn 26e kreeg ik mijn derde zoon. Ik was gelukkig in Zuid-Afrika en blij dat ik weg kon bij mijn ouders die ik in alles moest gehoorzamen. Twee jaar later kreeg ik een dochter. In Zuid-Afrika is het heel gebruikelijk dat een oppas voor je kind zorgt, dus ik kon werken in een vijfsterrenhotel. Als hoofd van de huishouding moest ik zorgen dat alles perfect was geregeld.’
Dit was niet zomaar een hotel, maar een heel bijzondere locatie waar filmsterren, politici en belangrijke zakenmannen kwamen.
Op zijn 57e stierf mijn eerste man aan prostaatkanker. We waren een huis aan het bouwen dat nog niet af was. Na zijn dood moest ik daarom dubbele diensten draaien om het te kunnen betalen. Mijn dochter verwijt me achteraf dat ik er niet voor haar was, maar ik had geen keuze.
Nederlandse man
Drie jaar later ontmoette ik mijn tweede man. Ik kwam Ruud Rensink, die sinds twee jaar weduwnaar was, tegen bij het hotel. Iemand stelde ons aan elkaar voor omdat hij naar Portugal op vakantie ging en ik hem tips kon geven. We spraken elkaar kort en ik gaf hem de naam van mijn zoon en schoondochter die op het vliegveld van Faro werkten. Pas later hoorde ik dat hij ze echt heeft opgezocht en met ze op stap was geweest. Mijn zoon dacht dat dit mijn vriend was en dat ik weer iets ging maken van mijn leven. We kregen daarna echt een relatie en zijn in Nederland getrouwd.
Ruud had een fabriek, die hij verkocht omdat hij wilde rentenieren. Hij was toen 65 en wilde van het leven genieten. Hij vroeg mij om te stoppen met werken zodat we samen leuke dingen konden doen. De waarde van de munteenheid rand ging snel bergafwaarts waardoor zijn geld heel snel devalueerde. Uiteindelijk zijn we naar Nederland vertrokken, omdat Ruud hier recht zou hebben op pensioen. We huurden een flat in Koog aan de Zaan en hadden hier een goed leven. We deden alles samen. Hij sprak altijd Engels met mij en vertaalde wat ik niet begreep. Ik heb nog wel geprobeerd om Nederlands te leren, maar dat lukte niet vanwege dislexie. We hadden geen andere mensen nodig, want we waren samen gelukkig.
Toen hij 97 jaar was werd hij ziek en ging hij naar het ziekenhuis, hij is niet meer terug gekomen.
Al die tijd had ik veel contact met mijn kinderen via de mail op een heel oude computer. Mijn kinderen woonden toen nog in Zuid-Afrika en Portugal. Na de dood van Ruud kon ik op een dag niet meer mailen, terwijl dit voor mij zo belangrijk is. Ik wist niet hoe ik het moest oplossen en wie ik het kon vragen. Dat was verschrikkelijk moeilijk want ik had ook geen geld om steeds dure buitenlandse telefoontjes te plegen. Lange tijd had ik daardoor nauwelijks contact met ze, terwijl het contact met hen zo belangrijk voor me is.’
Daardoor voelde ik me extra eenzaam.’
Mailcontact verbroken
Thuishulp Wanda komt sinds een jaar een dagdeel per week bij mevrouw Rensink om het appartement schoon te maken: ‘Ze had altijd gehoopt om bij haar kinderen te gaan wonen als ze oud was, maar zij hebben het geld daar niet voor. Toen haar computer geen mails meer ontving en verstuurde was ze erg depressief. Ik wist ook niet direct hoe ik het voor haar kon regelen en het lukte mij en mijn vriend ook niet om de mail weer goed te laten functioneren. Een nieuwe computer was ook niet direct een uitkomst want alles is zo ingesteld dat ze het begrijpt. Daarbij was ze ook bang dat ze haar foto’s en muziek, waar ze bijzonder aan gehecht is, kwijt zou raken. Ik werk ook bij meneer Vermoolen en hij had nog een computer staan waar hij niets mee deed. Hij had me al een paar keer gevraagd of ik daar niemand voor wist en opeens zag ik de combinatie. De kleinzoon van meneer Vermoolen is bij mevrouw Rensink langs gegaan met de computer. Die was niet nodig want door iets te wijzigen in de instellingen deed haar mail het weer. Het was voor hem een klein klusje maar maakt een wereld van verschil voor haar.’
Gelukkig hoefde ze geen nieuwe computer want dan zou ze alle bekende instellingen kwijt zijn.
De kat Oscar
‘Regelmatig vertelde ze dat ze zo graag een kat wilde, omdat ze vroeger ook veel van honden en katten hield. Dat is nog niet zo makkelijk want hoe regel je een huisdier voor iemand op zo’n hoge leeftijd. Wat gebeurt daarmee als iemand ziek wordt of overlijdt. Het moest zo zijn dat ik op Internet de stichting Gezelschapsdier tegenkwam. Normaal gaan dieren naar de opvang wanneer het baasje is overleden, vaak wil niemand deze huisdieren meer hebben omdat ze zo oud zijn. Zij komen ze graag halen en plaatsen ze dan bij eenzame mensen. Wanneer er iets gebeurt, nemen zij ze weer terug en zorgen voor een nieuw adres. Ik ben daar naar toe gaan en heb een geweldig lieve kat voor haar gevonden. Omdat het voor haar te zwaar is, zorg ik ook dat er regelmatig grind voor de kattenbak is.’ Mevrouw Rensink: ‘Dit is het beste wat mij is overkomen na het overlijden van mijn man.’
De kat Oscar ligt altijd bij me en voelt aan hoe het met mij gaat. Voor mij is het net een kind of een geliefde.’
Mensen met levenservaring
Wanda vertelt dat ze mevrouw zoveel mogelijk helpt met allerlei klussen, want er is niemand anders die het voor haar kan doen. ‘Veel mensen die hier komen vanwege hun zorgtaak spreken nauwelijks Engels of zijn hier maar een paar minuten. Mijn werk wordt leuk als je mensen meer kunt helpen dan alleen de wc schoonmaken. Het contact met mensen maakt het interessant en leerzaam. Het is leuk dat je met mensen en hun verhalen en levenservaring werkt en hun inzichten in het leven hoort. Ik doe dat graag op persoonlijke basis. Niet iedereen hoeft dat te doen. Als ik iets meer kan doen om het leven aangenamer te maken of omdat het broodnodig is dan voel ik me als mens verantwoordelijk om ze te helpen. Er zijn altijd klusjes waar ik oplossingen voor moet zoeken. Ik weet zelf ook niet zo de weg naar organisaties, maar omdat er niemand anders is dan zoek ik het wel uit.’
Jenny Rensink is heel blij met de hulp van Wanda die naast haar werk een aantal zaken vrijwillig voor haar doet. ‘Gelukkig krijg ik ook iedere twee weken bezoek van Nana, die namens de gemeente mij helpt met financiële zaken. De buren proberen ook te helpen met boodschappen, maar er is dan altijd de taalbarriere. Daarom heeft het ook geen zin om mee te doen met de activiteiten, want we kunnen elkaar niet verstaan. Mevrouw Rensink antwoordt op de vraag wat ze nog graag zou willen: ‘Er zit nog zoveel leven in me. Ik zou het leuk vinden om gezellig samen met iemand die Engels of Portugees spreekt af en toe een kopje koffie te drinken of te winkelen. Ik hou veel van politiek, dat zou ik graag met iemand willen delen.’
https://youtu.be/IeDQbrUaOZg