‘Rond 14 maart hoorden we dat we ons gedrag moesten aanpassen en zoveel mogelijk thuis moesten blijven. Dat kwam wel binnen. Je merkte het direct op mijn werk. Er waren veel opnames van mensen met verdenking van corona.’
Jolanda Veldhuizen uit Koog aan de Zaan is sinds 35 jaar verpleegkundige. Ze werkt bij het Zaans Medisch Centrum. Hieronder vertelt ze haar verhaal.
Dit is de eerste aflevering in een serie verhalen waarin bewoners van de Parallelweg in Koog aan de Zaan vertellen hoe zij de coronacrisis ervaren en wat er voor hen verandert.
Hoe is de situatie op je werk?
‘Ik werk onder meer op een afdeling waar mensen met een hersenbloeding of herseninfarct 24 uur worden bewaakt. Daar loopt het normaal storm. Nu blijven mensen weg, dat is wel apart. We zeggen tegen elkaar: Dit is de stilte voor de storm.
Door de maatregelen die zijn genomen, kunnen wij in het ziekenhuis merken dat er een vermindering is aan opnames met corona positief. Het lijkt de goede kant op te gaan. We kunnen nog wel een piek verwachten als mensen met het paasweekeinde bij elkaar zijn geweest.
In het begin vloog het me wel aan. Nu ik zie hoe het beloop is, heb ik wel vertrouwen dat we het met elkaar gaan redden.
Ik heb nog niet op de corona-afdeling gewerkt. Van collega’s – met wie ik normaal nauw samenwerk – hoor ik dat het heel heftig is. De mensen zijn alleen, er mag geen bezoek komen. Ze missen hun familie. Als het slecht gaat, dan heb je juist je familie nodig.
Zelf mis ik dat je mensen nu minder makkelijk steun kunt bieden, met een arm om de schouder. Ik werk momenteel niet met coronapatiënten. Als iemand verdrietig is omdat hij of zij slecht nieuws krijgt, dan sla ik nog steeds een arm om iemand heen. Ik ben goed beschermd, het is belangrijk om iemand te steunen. Dat is immers ook een deel van mijn vak.
Ik heb aangegeven dat ik graag op de corona-afdeling wil werken, omdat het anders voor mijn collega’s te zwaar wordt. Je moet elkaar afwisselen, anders red je het niet. Dit kan maanden duren.
Ik ben niet bang voor corona, want je gaat beschermd naar binnen op de corona-afdeling. Je hebt meer kans om corona op te lopen in de supermarkt dan op mijn werk.
Wat is er veranderd in je werk als verpleegkundige door de coronacrisis?
‘De patiënten kun je nu extra aandacht geven. We krijgen veel hulp van mensen in de zorg. Zoals van personeel van poliklinieken en radiologie, en van doktersassistenten die hun hulp aanbieden. De opleiding voor artsen ligt ook stil, artsen in opleiding dragen hun steentje bij. Zij helpen met aangeven van materiaal als je in je isolatiepak staat of ze helpen om mensen op de po te zetten. Niets is ze te gek. Dat is hartverwarmend. Dat maakt dat wij als verpleegkundigen meer aandacht aan de patiënten kunnen geven, aandacht die ze verdienen.
Ook oud-collega’s die met pensioen zijn, hebben zich weer gemeld om mee te helpen.
We hebben er de afgelopen jaren steeds meer taken bij gekregen, daardoor sta je minder aan het bed. Nu kun je je weer helemaal richten op de patiënt terwijl anderen taken van je overnemen. Dat is heel fijn.’
Wat vind je van de huidige waardering van de zorg?
‘De waardering die mensen nu uitspreken voor de zorg voelt wel ongemakkelijk. We leveren geen andere zorg dan hiervoor. Het is wel apart dat nu gewaardeerd wordt, wat daarvoor gewoon werd gevonden. We krijgen zoveel leuke berichten, dat is hartverwarmend. Er worden veel lieve kaarten bezorgd, bakkers verwennen ons met taarten, Chinese restaurants bezorgen een paar keer per week warm eten, en van supermarkten krijgen we vers fruit. Het kan soms niet op. Straks zijn we dichtgegroeid.’
We maken er grappen over dat we er coronakilo’s bij krijgen.
Wat is er veranderd door de coronacrisis?
‘Je ziet dat mensen meer oog hebben voor elkaar en meer met elkaar in gesprek gaan.
Juist omdat we afstand moeten nemen, lijkt het wel alsof we dichterbij elkaar komen.
Dat gevoel heb ik. Er zijn zoveel attenties of mooie onverwachte gesprekken of lieve berichten uit onverwachte hoek. Of dat je zomaar een bloemetje krijgt van een patiënt. Dat doet heel veel met ons.
Het is rustiger op de weg, er zijn minder mensen in de trein en de straten lijken soms wel uitgestorven. Doordat alles stilligt hebben mensen meer oog voor elkaar en brengen meer tijd met het gezin door. Niemand hoeft de deur uit om uit te gaan of naar de sport. Ik hoop dat we meer tijd met elkaar blijven doorbrengen. Als alles weer op volle toeren draait dan ben ik bang dat we weer in oude patronen vallen.’
Op 8 mei vertelt Jolanda dat de extra ondersteuning van al die mensen die bijsprongen voorbij is. De verpleegkundigen staan er weer alleen voor. Nu de reguliere zorg weer wordt opgepakt hebben ze het drukker dan ooit. Daar komt bij dat mensen zich niet altijd houden aan de bezoekregel. Zo komt het regelmatig voor dat ze op een kamer meer dan het toegestane aantal bezoekers aantreft die geen afstand houden. Daardoor moet ze regelmatig optreden als politieagent.
Meer reportages over de Parallelweg Koog aan de Zaan in coronatijd
Het verhaal van de familie Philpot die trainingen geven aan leraren in het internationaal onderwijs, lees meer
Het verhaal van Judith die op een woongroep werkt in de jeugdzorg, lees meer
Beeldend kunstenaar en docent Raymond Huisman vertelt, lees meer
Beeldend kunstenaar Salwa Jabli, tevens werkzaam bij Natiaal Opera en Ballet en initiator Safeside Festival, vertelt