‘Elke dag zijn er minimaal vijftien vrijwilligers in huis. Toen ik vijf jaar geleden hier kwam werken, was er slechts één vrijwilliger die door het huis liep met koffie en thee. Daarnaast waren er wel andere vrijwilligers actief. ‘Lucia Floris is vrijwilligerscoördinator bij verzorgings- en verpleeghuis Acht Staten in Wormerveer.
‘Die ene vrijwilliger liep rond met koffie en thee. Wanneer je dit ronddeelt aan tachtig bewoners, dan heb je het over topsport. Al snel roosterde ik twee vrijwilligers in voor de ochtend en twee voor de middag. Met vier mensen heb je al meer tijd om even een praatje te maken. We hebben dit steeds meer uitgebreid, omdat de huidige bewoners meer zorg en aandacht vragen. Gemiddeld hebben we nu 75 tot 80 vrijwilligers! De vrijwilligers zijn voor mij een gouden groep. Je hoeft maar een belletje te geven en je kunt een beroep op ze doen.’
Koffiedames vormen mooi koppel
Tony en Marjon vormen al jaren een koppel. Iedere maandagochtend delen ze de koffie rond.
Je maakt van alles mee.’
Marjon vertelt dat ze eerder zonder werk was: ‘Ik wilde toch iets doen en daarom heb ik me aangemeld als vrijwilliger om koffie en thee rond te brengen.’ Door het vrijwilligerswerk bij Acht Staten heeft ze weer betaald werk gevonden in de zorg. ‘Het is zo speciaal om voor allerlei verschillende soorten groepen ouderen te werken. Ik heb nu drie dagen betaald werk, dit vrijwilligerswerk blijf ik erbij doen omdat het zo geweldig is om dit iedere week samen met Tony te doen.’
Tony vult aan: ‘Mensen kunnen even hun verhaal kwijt, en wij ook. Je bouwt een band op en het is fijn om elkaar iedere week te zien. Ik kom hier al zestien jaar als vrijwilliger. Ik vind het heerlijk, ik kan er niet van buiten. Hier hoor je weer van alles en maak je net even een ander praatje. Dat is een fijne afwisseling omdat ik thuis mantelzorger ben voor mijn man. Dit vrijwilligerswerk is voor mij afleiding. Het is heel gezellig en ontspannen.’’
Maatjesproject
Lucia Floris: ‘We hebben hier bewoners die wel behoefte hebben aan aandacht, maar minder interesse hebben om aan een activiteit deel te nemen. Het maatje komt dan een of meer keer per week langs om een praatje te maken, of om een wandeling te maken met de rolstoel. Iedereen vult het weer anders in, want er zijn ook mensen die samen gezellig een spelletje spelen of meegaan naar het ziekenhuis. Soms geeft familie aan dat een nieuwe bewoner eenzaam is, maar als we dan gaan praten dan blijkt hij of zij de rust juist heerlijk te vinden.
Vroeger gingen mensen naar een verzorgingshuis in het dorp, nu is dat vaak veel verder weg, waardoor ze uit hun vertrouwde omgeving zijn. Dan is het wel van belang dat je in je nieuwe omgeving gehoord wordt en de weg leert kennen. Veel mensen hebben geen behoefte meer om te investeren in vriendschappen. Niets is verplicht. Als een bewoner wel interesse heeft in een maatje dan gaan we op basis van de interesse kijken of we iemand kunnen vinden die daar goed bij past. Het moet wel echt een goede match opleveren, de regie blijft bij de bewoner.’
Maatjesproject Anja en Monique
Drie dagen per week is Anja te vinden aan de koffietafel. ‘Het is heel leuk om onder de mensen te zijn. Dat ik gekoppeld ben aan Monique is het allerbeste in mijn leven. Monique woont hier in huis. Samen gaan we naar de markt in Wormerveer en met de bus gaan we naar Zaandam waar we echt gaan winkelen. Thuis stomp je af in eenzaamheid. Vroeger had ik een eigen zaak en was ik altijd onder de mensen.’
Dit vrijwilligerswerk is een goede invulling van mijn leven.’
Aan de koffietafel zit een groep van zo’n twaalf bewoners. ‘We peppen elkaar op. Er worden goede gesprekken gevoerd, maar ook als er verdriet is dan is daar ruimte voor. Het is wel moeilijk als er iemand wegvalt. We zijn heel hecht samen, dus daar zit je wel echt over in. Over het algemeen houden we het luchtig. Je kent elkaar steeds beter. We zijn vrienden geworden voor het leven. Op maandag hebben we het over de postcodeloterij en dinsdag bespreken we de Meilandjes.’
‘Roddelen kunnen we ook goed,’ lacht een bewoonster. Zij vertelt dat ze elke dag naar de koffietafel komt. ‘Als ik twee dagen niet geweest ben, dan komen ze me zoeken. Dat is heel prettig, dat ze zo bezorgd zijn.’
Vrijwilligerswerk geeft energie
Lucia Floris: ‘Eerder hadden we veel vutters die zich inzetten als vrijwilliger. Tegenwoordig werken mensen veel langer door. We krijgen nu vrijwilligers die om verschillende redenen geen betaald werk meer hebben of niet aan het werk kunnen komen. Hier krijgen ze weer het gevoel dat ze hun energie kwijt kunnen. Ze krijgen ook energie terug door de bewoners, zo krijg je je eigenwaarde terug.
Alleen al de glimlach van de bewoners maakt het de moeite waard.
Een prachtig verhaal is dat van een jong meisje dat hier kwam via het Jongerenloket. Ze kwam hier aan en durfde je eigenlijk niet aan te kijken of te praten. In het jaar dat ze hier vrijwilligerswerk deed heeft ze zich ontpopt van pop naar vlinder. Ze spreekt mensen aan en komt steeds verder. Dat is zo mooi om te zien, daar doen we het ook voor met elkaar. We proberen zo voor haar ook haar toekomstmogelijkheden te vergroten.
Gymmen op muziek uit jaren vijftig
Iedere maandagochtend is er gymles van Nora (83 jaar), die vertelt dat ze al 65 jaar lesgeeft. Samen met de twee vrijwilligers wordt op muziek uit de jaren vijftig, die voor de bewoners goed herkenbaar is, oefeningen gedaan.
Nellie en Gerda: ‘Dit is zo belangrijk. Zo was er een vrouw die nauwelijks meer kon lopen, na een jaar kon ze weer haar benen omhoog gooien. Dat is toch geweldig? We hebben samen plezier en zingen samen. Zo bewegen ze al bijna als vanzelf hun benen, armen en handen. We brengen ze zo even op andere gedachte. Je ziet dan de gezichten opengaan. Het geeft veel voldoening als je de mensen zo samen ziet lachen. We doen dit vrijwilligerswerk al vele jaren. Het is mooi om ze een onderbreking te geven van de dag.’
Er is altijd wel wat te doen.
Een vrouw die passeert lacht: ‘Pas maar op, want je moet hier veel meer doen dan je thuis deed. We stimuleren elkaar om contacten te leggen en vriendschappen op te bouwen. Contact is zo belangrijk.
Van alle evenementen en de verjaardagen worden foto’s gemaakt. Cisca regelt dat op verzoek ze een afdruk krijgen. ‘Ik heb altijd voor mijn ouders gezorgd. Door dit vrijwilligerswerk voel ik me nuttig en ontmoet ik mensen. Je wordt er zelf zo blij van. Iedere week treedt er wel iemand op. Het is toch fantastisch als je dan een dementerende vrouw open ziet gaan bij de muziek waarbij ze dan weer mee gaat zingen. Dat is zo geweldig.
Mensen willen liever niet naar een verzorgingshuis. Maar als ze binnen zijn dan zijn ze zo enthousiast. Ook mensen die zeggen dat ze niet van spelletjes houden, doen hier fanatiek mee. En komen naar beneden voor een gezellig kletspraatje. Zo kunnen ze even hun ei kwijt.’