Hoe behoud je in een klein dorp het gevoel van saamhorigheid? In Westknollendam doen ze dat met een dorpskrant: De WKD’er. ‘Mensen zien elkaar ineens echt staan op straat.’
Het komt in bijna elk Estafettegesprek, het steeds terugkerende portretinterview, naar voren: veel Westknollendammers missen in hun dorp de saamhorigheid. Helemaal verdwenen is dat gevoel van verbondenheid niet, vertelt Anita Wolvers. Zo tekende ze een aantal edities terug het verhaal op van een dorpsgenote die een oudere, hulpbehoevende buurvrouw regelmatig opzoekt en voor haar kookt.
‘Dat is precies wat veel mensen terug willen,’ vertelt Anita. ‘Het gevoel dat we in een dorp wonen waar we voor elkaar klaarstaan. Een dorp waar je van je buren weet hoe het met ze gaat en waar je met elkaar een plannetje maakt als blijkt dat iemand hulp nodig heeft. Tegenwoordig gebeurt dat nog maar weinig.’
Met dorpsgenote Saskia Baltus vormt Anita de redactie van De WKD’er, de dorpskrant die vier keer per jaar verschijnt en die vol staat met berichten over wat er in het dorp is gebeurd en wat er nog staat te gebeuren. Anita zorgt voor de teksten, voor een groot deel spontaan of op verzoek aangeleverd door Westknollendammers. Saskia doet de vormgeving en samen bezorgen ze de full colour-krant huis-aan-huis.
In gezinnen wordt gevochten wie De WKD’er als eerste mag lezen.
‘Scheutig met complimenten zijn mensen niet, het blijven Zaankanters, hè?’ zegt Anita lachend. ‘Toch horen we van gezinnen waar men bij wijze van spreken vecht om De WKD’er als eerste te mogen lezen.’ Als ze met de decembereditie langs de ongeveer 250 deuren gaan, mede om te collecteren, wordt er dikwijls gul gegeven. Dankzij die inkomsten en enkele adverteerders kunnen ze de krant blijven bekostigen.
Drie jaar geleden zag het er even naar uit dat De WKD’er ophield te bestaan. Oprichters Kiek Buys en Corry Hogenhuis vonden het na vier jaar mooi geweest en vervanging bleef uit. ‘Ze hadden al een paar keer een oproep gedaan, maar niemand reageerde,’ vertelt Saskia. Ze noemt zichzelf ‘geen echte Knollendammer’, omdat ze niet geboren en getogen is in het dorp waar ze in 2007 kwam wonen. Saskia besloot dat ‘dan maar een niet-Knollendammer’ de krant moest overnemen en meldde zich aan.
Bestaansrecht
‘Ik wilde bewijzen dat de krant kon blijven bestaan, dat De WKD’er bestaansrecht had,’ vertelt ze. Op dat moment besloot ook Anita te reageren. ‘Ik vond het altijd al een erg leuk krantje, en wilde voorkomen dat hij zou verdwijnen. Bovendien leek het me een leuke manier om mensen te leren kennen. Ik woon sinds 2003 in Westknollendam, maar kende eigenlijk niemand. Zeker nadat mijn kinderen naar de middelbare school waren gegaan, had ik nog maar weinig contact met anderen.’
Langs elkaar heen leven
Ze werken allebei fulltime. Anita is docent Nederlands en maatschappijleer voor de internationale schakelklas van het Clusius College in Heerhugowaard. Saskia werkt als office manager bij een internationaal softwarebedrijf in Wormer. Als geen ander weten ze hoe makkelijk het is om ook in een dorp langs elkaar heen te leven, zelfs nu ze lokale journalisten zijn. Toen een serie inbraken het dorp onlangs teisterde, ging al snel het verhaal rond dat die inbraken werden gepleegd door twee dorpsgenoten even verderop in de straat bij Anita. Maar pas toen er een uitnodiging in de bus viel voor een informatiebijeenkomst in het dorpshuis over de inbraken, wist ze dat het speelde.
Mensen praten met elkaar over wat ze hebben gelezen.
Ook de brand verderop in de straat miste ze, evenals het overlijden van een markante bewoonster in diezelfde straat. ‘Het stond hier vol met politie en ambulances. Drie dagen later las ik dat ze was overleden. Ik werk de hele dag, dan mis ik nou eenmaal veel. En dat geldt natuurlijk voor veel mensen. Iedereen werkt en heeft het druk.’
Het ons kent ons
Vooral de oudere, ‘échte’ Knollendammers vinden dat een gemis. Saskia: ‘Zij willen de saamhorigheid terug. Het ons kent ons, het er voor elkaar zijn, elkaar helpen.’ Dat het een uitdaging is daar als dorpsreporters verandering in te brengen, erkennen ze allebei direct.
Wat ze met De WKD’er bijdragen is in ieder geval de gespreksstof. ‘Mensen zien elkaar ineens echt staan op straat, praten met elkaar over wat ze hebben gelezen,’ legt Anita uit. ‘En dat is wat we willen. Dat we elkaar niet zomaar voorbij lopen, dat je even tijd hebt voor elkaar. Dat is de kern.’