Linda Bloem is een van de bestuursleden van de Fronikboerderij en een sleutelpersoon in het verhaal over deze magische plek. Eerder schreven we over de plannen voor de toekomst. Wat ging er aan vooraf?
Herinneringen aan de boerderij
Linda Bloem: ‘Ik woon 33 jaar in de buurt en kwam vroeger incidenteel bij de Fronikboerderij toen het nog een echt boerenbedrijf was. Laatst werd ik gebeld door een schoonzus van de boer. Zij is 95 jaar en woont in een verzorgingshuis. Ze kon nog zo gedetailleerd vertellen over de boerderij waar ze vroeger regelmatig op familiebezoek ging. Het was opmerkelijk dat zij veel herinneringen had dat er veel jongeren kwamen om slootje te springen, in de hooiberg te spelen of te helpen met de hooibouw. De gastvrijheid van de boer was er toen al, dat is ook ons uitgangspunt. Iedereen is altijd welkom, het is hier leuk. De vrouw was trots dat wij dit gevoel nog altijd uitdragen.
Van buurtbewoners die hier vroeger kwamen als jongeren horen we dezelfde verhalen. Zij komen tegenwoordig met hun kinderen naar de plek waar ze vroeger zo graag hebben gespeeld.
Beheer door Kees en Linda
Toen de boer naar het ziekenhuis moest is mijn buurman Kees hem gaan helpen met maaien. Nadat duidelijk werd dat de boer niet meer terug zou komen heeft Kees gevraagd of ik hem wilde helpen. ‘Linda, jij hebt nog wel een paar uurtjes over. Zullen we het samen gaan doen?’
We hielden allebei van natuur en dieren en wilden er een leuke en aantrekkelijke plek van maken voor de buurt. We kochten wat dieren en zijn af en toe dingen erbij gaan doen. Wat je nu ziet bij de Fronikboerderij, is langzaam ontstaan.
Buurt springt bij
Toen buurman Kees in 2013 overleed kwamen er allemaal mensen naar me toe: ‘Linda, hoe moet het nu verder?’ We deden alles samen en betaalden het ook samen, alleen kon ik het niet redden. Vanuit de buurt kwam er direct bijval van mensen die wilden bijspringen, met dieren verzorgen en klussen doen. Iedereen wilde graag deze bijzondere plek behouden. Vanaf dat moment ben ik het wel anders gaan aanpakken. Zo staat het hek nu altijd open, al moet je het wel een duwtje geven anders gaan de dieren er uit. De deur van het museum waar je ook eieren en aardappels kunt kopen is ook open.
Met en voor de buurt
Ik ben steeds meer gaan organiseren met en voor de buurt. Kanovaren komt nog uit de koker van Kees en dat neemt elk jaar weer toe. De ijsbaan heeft hij ook bedacht.
We signaleren van alles waar we op inspelen. Zo is dit een prachtige plek, maar mensen in zorginstellingen kunnen hier niet zelf komen. Daarom worden ze opgehaald voor dagbesteding en zorgen we voor een gezellige middag waarbij de mensen een kip op schoot krijgen en we afsluiten met een advocaatje. Dat is zo dankbaar en geweldig om te doen. Daar word je wereld heel groot van.’
Het is heel intensief om mee bezig te zijn, want ik ben hier iedere dag. Als iemand het af en toe van mij overneemt dan ben ik heel blij, maar aan het eind van de middag wil ik toch weer naar de dieren toe.