Hoe beleven Zaankanters de ‘coronatijd’? Wat zien zij veranderen en wat betekent dit voor hen persoonlijk? Zaankanters schrijven hun eigen verhaal in een nieuwe serie. Dit is de vierde aflevering waarin stadsdichter Ellis van Atten het mooi verwoordt.
Tekst en fotografie Ellis van Atten
In januari schreef de huisarts een antibioticakuur voor vanwege een longontsteking. Bij het afscheid wilde hij me geen hand geven. Toen lachte ik daar om, vond het wat overdreven en ongemakkelijk. Er was wel wat in het nieuws over een virus, maar dat was toch ver weg. Nu, 6 maanden later, kan ik me niet eens meer herinneren wanneer ik voor het laatst handen geschud heb.
Halverwege februari kwam de energie terug, en stond mijn agenda vol met mooie opdrachten als schrijfdocent. Het bedrijf Ellis van Atten zou dit jaar echt van de grond komen. Ik had er zin in; de ene cursusgroep na de andere startte. Het bleef bij die eerste bijeenkomsten.
Gek genoeg voelden de coronamaatregelen in eerste instantie als bevrijdend. De dag nadat de eerste maatregelen bekend werden gemaakt, overleed onze lieve oudtante. Terwijl de tranen vloeiden, stroomden ook de afzeggingen van lessen, evenementen en workshops binnen. Er kwam tijd en ruimte om afscheid te nemen en te rouwen. In kleine kring, dat wel. Maar ik hoefde zelf niets af te zeggen en niemand teleur te stellen.
De klap kwam natuurlijk wel. Naarmate het langer duurde, werd duidelijk dat de cursussen ook in mei niet zouden herstarten. Wat nu? Met de Zaanse Poëzie Werkplaats van FluXus kon ik contact houden. De online-lessen waren zelfs een succes. Heerlijk om de gezichten te zien en bekende stemmen te horen. Als ze schreven en ik alleen kruinen in beeld had, kon ik even koffie halen. De cursisten waren onverminderd creatief en productief! Met een andere groep had ik contact via app. Ik miste het ‘echte’ contact, maar kon wel heel tevreden met een kopje thee hun gedichten rustig lezen en van feedback voorzien. Zij, op hun beurt, kregen de feedback op schrift.
De activiteiten op scholen en de naschoolse activiteiten lagen helemaal plat. Ik miste de uitdaging, de pret en de inspiratie. Daar werd ik echt chagrijnig van. Iedere keer als ik ‘brede school’ in mijn agenda las, werd ik chagrijniger. Zeker omdat mijn thuis een kantoortuin werd voor mijn huisgenoten, die wel betaald werk hadden. Wat een confrontatie! Op gegeven moment heb ik de schoolactiviteiten uit de agenda verwijderd, als een soort van acceptatie. Dat gaf lucht.
Minder werk is wel meer tijd en dat was goed voor onze tuin. Ik legde een moestuin aan, verwijderde onkruid, spoot de tuinmeubels schoon en kon genieten van het mooie weer. Echt genieten! Na een paar weken viel het me ineens op; ik kan hele middagen in de schaduw schrijven, een boek lezen en zelfs telefoongesprekken voeren. Het was stiller geworden. Geen vliegtuigen en minder autoverkeer. Na een paar weken realiseerde ik me dat ik ook beter sliep. Het was stiller. Geen nachtelijk vliegverkeer, geen festivalgeluiden, geen lallende mensen op straat. En ik ben uitgeruster. Er was niets om bij te hoeven benen; geen kroeg, geen terras om wekelijks te bezoeken, geen films die je niet kunt missen, geen evenementen waar je bij moet zijn, enzovoorts.
Mijn portemonnee is flink gekrompen, maar mijn energiepeil loopt nog steeds op. Het is een curve die ik niet af wil vlakken. Wil ik dan dat alles zo blijft als nu? Natuurlijk niet! Het is stom dat mensen vereenzamen, kinderen niet naar school gaan en je dood kunt gaan aan corona. Wil ik terug naar de precoronatijd? Ook niet! Het is stom dat economie belangrijker is dan het welzijn van mensen en dieren. Het is tijd voor een nieuw normaal!
Ik wil omhelsd worden, maar hoef niet ieder moment van de dag te kunnen vliegen. Ik wil genoeg verdienen, maar geen overvolle agenda. Ik wil een biertje drinken met vrienden, liefst op een ruim opgezet terras. Ik hoef niet iedereen een hand te geven of te zoenen, maar wel de mensen waar ik van houd.
Nu we langzaam weer dingen oppakken, wordt het de kunst de balans te bewaren en opnieuw keuzes te maken. Persoonlijk. En maatschappelijk. Het spannendste moet nog komen😉
De Zaanstreek in coronatijd
Ed Pielkenrood ‘Brok in mijn keel‘
Frankie Vos ‘Hand in hand in coronatijd’
Sandra Raino ‘Streep door de bijeenkomst‘
Heb jij ook een verhaal over deze tijd? Neem dan contact op met Sarah Vermoolen via info@dezaanseverhalen.nl.