Af en toe kom ik verpleegkundige Lucille Kuyn tegen. Zij doet de intakes bij de thuiszorg en is eindverantwoordelijk voor de verpleegkundige handelingen (bij Evean). Kenmerkend voor haar is haar grote glimlach en de oprechte interesse in de cliënten. Wanneer ik haar vraag hoe zij de demonstraties tegen racisme ervaart, vertelt ze dat ze deze vraag tegenwoordig vaak krijgt. Of zij ook te maken heeft met racisme? ‘Het is er altijd geweest, maar ik ga er nu wel anders mee om. Vroeger zei ik er altijd wat van, maar tegenwoordig houd ik vaker mijn mond. Ik probeer er boven te staan. Vaker laat ik dingen gebeuren en denk “Laat maar, anders krijg je van alles over je heen.”
Lucille: Waarom maken we het anderen zo moeilijk?
We leven in 2020. Dit is niet meer de periode met rangen en standen waarin adel de dienst uitmaakt. Toch wordt er overal ter wereld neergekeken op anderen.
Op zevenjarige leeftijd verhuisde Lucille Kuyn met haar ouders, broers en zussen vanuit Suriname naar Heemskerk. Ze waren het eerste Surinaamse gezin. In het begin was het wennen, maar al snel vonden mensen het interessant om met het gezin gezien te worden. Toen ze zeventien was verhuisde Lucille naar Koog aan de Zaan. Dat lag zo dichtbij Amsterdam, daar zouden mensen wel meer gewend zijn aan mensen met een donkere huidskleur. Dat was niet echt het geval.
Met haar blanke Nederlandse man heeft ze drie zonen en een dochter. ‘Mijn man zegt vaak dat we allemaal wel eens gediscrimineerd worden. Toen hij vroeger in Amsterdam uitging met Marokkaanse, Antilliaanse en Surinaamse vrienden werd hem ook regelmatig de toegang geweigerd tot uitgaanscentra. Hij vindt dat geen discriminatie. Je kan het niet uitleggen hoe het voelt als je het niet zelf meemaakt. Je wordt dan heel klein.’
Demonstraties Black lives matter
‘Het doet me goed dat veel jongeren van allerlei culturen opstaan bij de demonstraties. Ook dat er veel witte mensen bij zijn, is belangrijk. Het is wel erg jammer dat er in Amerika ook relletjes en plunderingen zijn, die rellenschoppers zijn jammer genoeg overal.
Het is een spannende fase, waar gaan we naartoe? Ik ben soms wel bang dat de groep die buitenlanders haat groter wordt. In Amerika is het racisme erger dan in Nederland. Daar lijkt het wel op een burgeroorlog. Omdat veel mensen wapens mogen dragen op straat, is het risico veel groter dat het uit de hand loopt.’
Ik moet je niet
‘Het is lang geleden maar ik weet nog goed hoeveel pijn het deed. Ik werkte net in de zorg en belde aan bij een cliënt. Niemand deed open. Er ging dus iets niet goed, dus ik belde nog een keer aan. Een man deed toen de deur open en zei: ‘Ik moet je niet, je bent zwart.’ Je staat op dat moment perplex. Daarna heb ik de teamleider gebeld. Zij heeft contact opgenomen met de man met de mededeling “Bij deze komt er niemand meer bij u.” Het gevoel dat ik door haar gehoord werd, was heel belangrijk.’
Lees ook deel twee waarin Lucille vertelt hoe zij racisme ervaart. ‘Er zijn zoveel ‘incidentjes.’