Annet de Wit uit Zaandam maakt met een glimlach de deur open. ‘Sarah was toch je naam? Vanochtend heb ik je naam nog opgezocht zodat ik goed wist wie er zou komen.’ Annet vraagt of ik aan tafel of op de bank het verhaal wil opschrijven. En of ik thee of koffie wil? Bijna direct voel je je bij haar op je gemak en al snel wisselen we verhalen uit over ons leven.
Vanaf 2000 zet Annet de Wit zich in voor Humanitas. ‘Ik zag een advertentie in een huis-aan-huisblad waarin ze vrijwilligers zochten. Het leek me wel wat om ouderen, maar het kunnen ook jongeren zijn, thuis te bezoeken.’
Waarom wilde u zich inzetten voor vriendschappelijk huisbezoek?
‘Ik heb altijd mijn moeder in gedachte. Ze woonde in Amsterdam en had acht kinderen grootgebracht. Ze was al in 1950 weduwe geworden, waarbij de tweeling pas twee jaar was. We leefden van de steun. Zo liepen we van de Amstel – waar we woonden – naar de Marnixstraat, want geld voor de tram was er niet. Kleren konden we zelf niet betalen, die kregen we daar. Iedere week stonden we in de rij voor een bruin zakje waar wat geld in zat. De kerk en wat ondernemers ondersteunden ons.
De enige die mijn moeder in huis toeliet was een vrouw van de kerk die iedere week langskwam. Mijn moeder zei vaak dat ze niets had met vreemde postneuzen, ze was waarschijnlijk bang dat mensen wilden komen kijken of zij het als weduwe met acht kinderen wel goed deed. Toen ze ouder werd, was ze echt eenzaam. Dat zei ze ook vaak. Ze was heel gesloten en mopperde dan dat ze acht kinderen had grootgebracht, maar dat er nooit iemand kwam. Ik zei dan: Ik ben er toch. Maar ik kon ook niet vaak komen, omdat ik een gezin had en twee snackbars runde met mijn man. Als ik even de auto kon lenen, dan ging ik vanuit Koog haar bezoeken. Ik had het hartstikke druk dus dat was niet vaak.
Van mijn moeder heb ik geleerd om tevreden te zijn met wat je hebt en dat je geen schulden moet maken. Geld maakt niet gelukkig. Ik kijk nooit naar mensen waar het gras groener is. Omdat ik vroeger arm was, ben ik nu tevreden.’
Wat houdt huisbezoek in?
‘Toen ik de advertentie zag dacht ik aan mijn moeder. Wat ik mijn moeder niet kon geven, omdat ik een druk leven had, wil ik nu wel aan andere mensen geven. Er zijn meer mensen die eenzaam zijn. Die kan je met een bezoekje, door een beetje te praten, weer opfleuren. Ze zijn zo blij dat je komt.
Ik begon als coördinator. Huisartsen benaderden Humanitas met de vraag of er iemand langs kon komen. Ook belden kinderen op, of soms ook de mevrouw zelf die graag iemand op bezoek kreeg. Het zijn meestal vrouwen, dat geldt ook voor de vrijwilligers.
Overal in Zaanstad ging ik dan langs om kennis te maken. Zo kon ik daar een vrijwilliger aan koppelen die daar hopelijk goed bij paste. Samen gingen we dan op bezoek, daarna maak je afspraken of iemand eens per week of twee weken komt. Er moet wel een klik ontstaan nadat de vrijwilliger een aantal keren is geweest. Dat hoor je dan terug op de vergaderingen.
Vaak gaat het om mensen waarbij de kinderen weinig komen, omdat ze bijvoorbeeld ver weg wonen. Of ze hebben geen kinderen. Maar ook in een verzorgingshuis of gezin kan iemand eenzaam zijn.
Tot 2007 was ik coördinator. Sindsdien bezoek ik zelf mensen. Zo heb ik nu drie cliënten – tegenwoordig noemen ze het deelnemers, maar ik gebruik liever de oude term – waar ik vaak langs ga. Een meneer in Krommenie bezoek ik al sinds 2011. Ik heb hem inmiddels al op vier verschillende adressen bezocht. Ook als hij in het ziekenhuis ligt, dan kom ik langs. Als ik weg ga, dan zegt hij altijd bij het afscheid: “Je komt toch weer gauw? Het was zo gezellig!” Daar doe je het voor! Ze zijn altijd blij dat je geweest bent.’
Wat wordt er besproken?
‘De mensen vinden het prettig om te praten over hun leven, wat ze is overkomen en soms ook wat ze mankeren. Ze hebben ook belangstelling voor mij. Je moet er allebei iets uithalen. Ik vind het prettig dat ze blij worden van mijn bezoek, dat maakt mij ook weer blij. Wat ik niet voor mijn moeder kon doen, kan ik gelukkig nu wel voor een vreemde doen die daardoor een goede bekende wordt.’
Raad u het mensen aan?
‘Zeker, je krijgt er zoveel voor terug. Ik hoorde laatst dat het in Duitsland normaal is dat als je een uitkering hebt je vrijwilligerswerk moet doen. Hier krijgen we ook wel eens mensen via het UWV. Je moet het wel met je hart doen. Als je het met plezier doet, dan brengt het je ook weer wat op. Zelf heb ik daardoor ook weer leuke contacten opgedaan met vrijwilligers met wie ik af en toe een kopje koffiedrink en bijpraat.’
Vrijwillig Coördinator Vriendschappelijk huisbezoek gevraagd!
Zie de vrijwilligersvacature op Zaankanters voor Elkaar.
Meer informatie over Humanitas Vriendschappelijk Huisbezoek, lees meer