Nieuwkomer Shatha Tamim woont met haar drie kinderen twee jaar in Zaandam en is een graag geziene vrijwilliger. Ze heeft al opvallend veel voor elkaar gekregen, waaronder een betaalde baan.
Drieluik over nieuwkomer Shatha: deel 1 Waar komt ze vandaan?
‘Ik vind vrijwilligerswerk bijna nog leuker dan betaald werk, omdat je veel vrijheid krijgt om iets op te zetten waar je in gelooft.’
Ze vertelt lachend dat ze bijna half Zaandam kent. In haar omgeving wordt vaak verbaasd gevraagd hoe het komt dat ze zoveel voor elkaar krijgt en zoveel hulp krijgt. Dat heeft ze te danken aan haar instelling waarbij ze overal aanbiedt om te helpen. Zodat het leven voor andere mensen ook iets makkelijker wordt.
‘Wie goed doet, goed ontmoet’ lacht Shatha. ‘Zo was het Nederlandse spreekwoord toch?’
In een combinatie van Engels en Nederlands vertelt Shatha haar indrukwekkende levensverhaal dat zich kenmerkt door een enorme drive om er iets van te maken, ook als het leven je niet bepaald gunstig is gezind.
Goed leven in Saudi-Arabië
Shatha Tamim (36 jaar) is geboren in Algerije. In Syrië studeerde ze een jaar Engels. Ze brak haar studie af om met haar man naar Saudi-Arabië te verhuizen. Hij werkte bij de autofabrikant Honda en ze hadden een goed leven. Ze kreeg snel na elkaar twee baby’s die inmiddels vijftien en veertien zijn. Haar jongste zoon werd vijf jaar geleden geboren. Shatha gaf Arabische les aan kinderen uit India, Amerika en de Filipijnen.
Exclusief voor Saoedi’s
Toen haar man ziek werd omdat zijn nieren niet goed functioneerde, veranderde alles. Twee jaar werd hij gedialyseerd. In Syrië kreeg hij van zijn broer een nier waarna het een tijd lang goed ging. Na anderhalf jaar stootte zijn lichaam de nier af en was dialyse opnieuw de enige mogelijkheid. In Saudi-Arabië konden ze zich als buitenlanders niet verzekeren voor de gezondheidszorg waardoor ze hoge rekeningen kregen. Ook was de zorg op sommige dagen exclusief voor Saoedi’s. Toen haar man op een dag bij het ziekenhuis kwam voor dialyse werd hij geweigerd omdat de zorg die dag alleen voor inwoners was. Hij werd snel erg ziek en drie dagen later overleed hij.
‘Dat was vier jaar geleden en ik stond er alleen voor.
‘Mijn ouders konden niet overkomen. De tante van mijn man was de enige familie die ik daar had. Ik moest nog meer werken om het huis, de school en het eten te betalen. Het was moeilijk voor een vrouw alleen. Saudische vrouwen werken niet. Er werd mij verteld dat ik als alleenstaande vrouw met drie kinderen niet kon blijven.’
Vertrek naar Syrië
‘Daarom ging ik naar Syrië omdat mijn schoonmoeder de kinderen van haar gestorven zoon om zich heen wilde. Ik wilde graag werken en dat was ook noodzakelijk om te overleven met mijn kinderen. Na een paar maanden zoeken naar werk was duidelijk dat dit niet zou lukken. In Syrië kon ik geen werk vinden omdat ik Palestijns ben. Voor de oorlog was dat geen probleem, maar nu kom je als Palestijnse niet meer aan de slag. Toen ik met de kinderen op een dag met de bus naar de bazaar in Damascus ging zagen we de vreselijke gevolgen van een aanslag. De kinderen waren erg bang en toen wist ik dat we hier niet moesten blijven.’
Welkom in Ter Apel
‘Op internet heb ik toen veel gezocht naar de mogelijkheden. Met een visum kon ik naar Turkije en daar zou ik met de boot en de kinderen kunnen oversteken. Mijn familieleden waarschuwden mij dat dit veel te gevaarlijk was en dat ik dat risico niet moest nemen. En toen bleek dat er vanwege mijn Palestijnse paspoort een andere mogelijkheid was. Ik boekte een vlucht naar Venezuela en had een transit in Amsterdam. Daar besloot ik uit te stappen en asiel aan te vragen. Op Schiphol zocht ik een politieman maar er was nergens politie te bekennen. Uiteindelijk heb ik een man met een pak aangesproken en verteld dat ik mijn vlucht had gemist en dat ik vluchteling ben. Hij bracht me naar een ruimte waar mensen uit allerlei landen wachten. Het was heel spannend. Na een uur of vier kregen we te horen dat we naar Ter Apel mochten. Mijn jongste kind was anderhalf jaar. Het was moeilijk vanwege de stress, maar ook net een droom.
In Heerhugowaard verbleven we zeven maanden in de opvang. Toen ik de status met een voorlopige verblijfsvergunning kreeg zijn we naar de opvang in Apeldoorn verhuisd. Twee jaar geleden kreeg ik een appartement in een flat in Peldersveld in Zaandam.’
Kan ik helpen?
‘In de opvang hadden we een kamer met vier bedden. Ik hou er niet van om alleen maar in de kamer te zitten dus ik bood aan om te helpen in de keuken. Eerst snapten ze niet wat ik bedoelde, maar daarna was ik welkom om in de keuken te helpen bij het voorbereiden van de maaltijden. Toen er een vrouwenruimte werd geopend vroegen ze mij of ik wilde helpen met het opzetten en het tolken. Zo kon ik de verhalen doorgeven. Elke dag was er wel een bijzonder verhaal om door te geven. Daar heb ik ook Nederlandse vrienden gemaakt.’
Drieluik over nieuwkomer Shatha
Lees nu ook deel 2 waarin Shatha vertelt over haar diverse vrijwilligerswerk in Zaandam.
In deel 3 lees je hoe ze een betaalde baan heeft gevonden en andere nieuwkomers helpt.